Φόρουμ
Πώς μεγαλώνεις φως μου
Δημοσιεύθηκε την Ιανουαρίου 29, 2009 από mpampakis
Το μπουφάν που σου πήρε ο νονός στα γενέθλιά σου δεν σου κάνει πια και το κορμάκι σου δείχνει κάθε μέρα να μεγαλώνει (1.15 πια!). Τα μάτια σου εξερευνούν με κέφι κι η γλωσσίτσα σου κάνει στράκες καθώς σχολιάζεις με πλήρη πια τόσο το συντακτικό όσο και την γραμματική.
Κι όπως ήρθες το πρωί, εκεί που σε καμάρωνα, μου είπες ότι σε κορόιδεψε χωρίς λόγο ο συμμαθητής και φίλος σου και με ρώτησες «Το περίμενες εσύ από τον Δημήτρη αυτό;» και χασκογέλασα γιατί μου φάνηκε κάπως να λέει τέτοια κουβέντα πέντε χρονών ανθρωπάκι. Συγνώμη. Συγνώμη για αυτό. Όχι μόνο που χασκογέλασα, αλλά που σε έχουμε μεγαλώσει έτσι που πιστεύεις ότι εννοούν όσες κουβέντες λένε οι άνθρωποι. Συγνώμη που σε έχουμε μάθει να μην κοροϊδεύεις την αδυναμία, αλλά να λες «δεν πειράζει» στα λάθη των άλλων.
Το βλέπω πάνω σου: Όταν κάθεσαι στην ουρά χωρίς να διαμαρτύρεσαι και γύρω σου τα άλλα παιδάκια σπρώχνονται για να φάνε το ένα την σειρά του άλλου. Όταν χαρίζεις πράγματά σου σε φίλους σου, σε μια έμπνευση της στιγμής. Βγάζεις σιγουριά κι εμπιστοσύνη κι αυτό το λατρεύω, χαρά μου. Και ταυτόχρονα το φοβάμαι. Σχίζομαι: από την μια η αθωότητα είναι ι πολύτιμη αρετή, είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουμε Άνθρωποι μεγαλώνοντας. Πιστεύω ότι είναι η μόνη ελπίδα για να τσακώσεις, όσο γίνεται, από τα μαλλιά το φευγαλέο αερικό που λέμε Ευτυχία. Από την άλλη, σε έχουμε ετοιμάσει για πολλές, πολλές πίκρες αγόρι μου. Διαψεύσεις και απογοητεύσεις θα χορέψουν στα μάτια σου, μικρές ιστορίες προδοσίας και μεγάλες απομυθοποιήσεις ανθρώπων που θα αποδειχτούν λίγοι. Το συζητάμε με τη μαμά σου συχνά και σκεφτόμαστε μήπως δεν έχουμε κάνει καλά, να στέλνουμε έτσι το πρόβατο ανάμεσα στους λύκους.
Αγόρι μου γλυκό, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να σου δείξω πως θα ήθελα να ήταν τα πράγματα. Να σου διδάξω το σωστό, όπως κουτσά στραβά το αντιλαμβάνομαι στο φτωχό μου το μυαλό. Ρόλος μου είναι να σε προετοιμάσω για τον κόσμο – πώς να σε ετοιμάσω για κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελα να είναι η ζωή σου;
Εκεί έξω υπάρχει λάμψη και μυρωδιές και χαμόγελα και βλέμματα γυναικών και ταξίδια και μουσικές και χοροί και γλέντια. Υπάρχουν αγκαλιές που σε περιμένουν να σπάσετε μαζί την κατάρα του απόλυτου πούστη, του Χρόνου. Αλλά καθώς θα προχωράς για να τα ζήσεις όλα αυτά, οι άλλοι θα είναι δίπλα σου και θα σε σπρώχνουν να σου φάνε την σειρά. Θα είναι δίπλα σου και θα σε κοροϊδεύουν, νομίζοντας ότι θα δείχνουν οι ίδιοι καλύτερα έτσι. Δεν ξέρεις πού θα φτάσει ο άλλος για να αποδείξει πως δεν είναι τζούφιος. Λίγα γίνονται εκεί έξω; Και πρέπει να σε μάθουμε να τα αντέχεις όλα, να ανοίγεσαι και να φυλάγεσαι ταυτόχρονα. Και να συνεχίζεις χωρίς να επηρεάζεσαι από την δική τους κούφια, μάταια ρηχότητα.
Ρηχότητα, αυτή είναι η απειλή. Κι αναρωτιέμαι: μπορεί να είναι ευτυχισμένος κάποιος χωρίς συνείδηση; Μπορεί να είναι ευτυχισμένος κάποιος χωρίς συναίσθημα; Μπορεί κάποιος να ευτυχίσει χωρίς να ρισκάρει να πληγωθεί, ξανά και ξανά και ξανά; Προδοσίες περιμένουν να συμβούν, απογοητεύσεις να χτυπήσουν κι εγώ δεν θα είμαι εκεί να πέσω στον δρόμο της σφαίρας για σένα – και δεν πρέπει και να είμαι εκεί, γιατί μόνο αν δοκιμάσεις το πέσιμο θα μάθεις να στέκεσαι μόνος στα πόδια σου.
Μου πιάνεται η ανάσα από την ομορφιά των μικρών παιδιών. Μου πιάνεται η καρδιά από την τόση πεταμένη γλύκα και λάμψη, από τις ανέφελες ελπίδες που πάνω τους έρχεται και αποπατεί η ενήλικη «πραγματικότητα», ο περίφημος νόμος της ζούγκλας. Είμαστε άνθρωποι ρε σεις, άνθρωποι, δεν ισχύει για μας ο νόμος της ζούγκλας, το ξεχάσατε; Αν είσαι πολιτισμένος, έχεις ξεφύγει από την σπηλιά του αυστραλοπίθηκου. Έχεις βάλει όρια, έχεις εκτιμήσει την τέχνη και την προσωπικότητα, έχεις γούστο και χόμπι, έχεις αγάπη για το περιττό που ομορφαίνεις τις μέρες σου Έχεις αρχές και συνείδηση, όχι ηθική, αυτά είναι σάχλες, αλλά απλή συνείδηση πως κι ο άλλος άνθρωπος, αυτός που σε σπρώχνει στην σκάλα του μετρό, έχει κι αυτός περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα.
Γιατί τα ξεχνάνε όλα αυτά; Γιατί τόσο εγωισμός; Είναι θλιβερό πόσο υπέροχο, τεράστιο δυναμικό σπαταλά η ανθρωπότητα καλουπώνοντας τα νιάτα της σε μια άσχημη φωτοτυπία των γηρατειών της.
Πρόβατο ή λύκος; Η ισορροπία του τρόμου για τον γονιό…
Από το blog ενός μπαμπά...
http://mpampakis.wordpress.com/2009/01/29/pos-megaloneis-fos-mou/
Δημοσιεύθηκε την Ιανουαρίου 29, 2009 από mpampakis
Το μπουφάν που σου πήρε ο νονός στα γενέθλιά σου δεν σου κάνει πια και το κορμάκι σου δείχνει κάθε μέρα να μεγαλώνει (1.15 πια!). Τα μάτια σου εξερευνούν με κέφι κι η γλωσσίτσα σου κάνει στράκες καθώς σχολιάζεις με πλήρη πια τόσο το συντακτικό όσο και την γραμματική.
Κι όπως ήρθες το πρωί, εκεί που σε καμάρωνα, μου είπες ότι σε κορόιδεψε χωρίς λόγο ο συμμαθητής και φίλος σου και με ρώτησες «Το περίμενες εσύ από τον Δημήτρη αυτό;» και χασκογέλασα γιατί μου φάνηκε κάπως να λέει τέτοια κουβέντα πέντε χρονών ανθρωπάκι. Συγνώμη. Συγνώμη για αυτό. Όχι μόνο που χασκογέλασα, αλλά που σε έχουμε μεγαλώσει έτσι που πιστεύεις ότι εννοούν όσες κουβέντες λένε οι άνθρωποι. Συγνώμη που σε έχουμε μάθει να μην κοροϊδεύεις την αδυναμία, αλλά να λες «δεν πειράζει» στα λάθη των άλλων.
Το βλέπω πάνω σου: Όταν κάθεσαι στην ουρά χωρίς να διαμαρτύρεσαι και γύρω σου τα άλλα παιδάκια σπρώχνονται για να φάνε το ένα την σειρά του άλλου. Όταν χαρίζεις πράγματά σου σε φίλους σου, σε μια έμπνευση της στιγμής. Βγάζεις σιγουριά κι εμπιστοσύνη κι αυτό το λατρεύω, χαρά μου. Και ταυτόχρονα το φοβάμαι. Σχίζομαι: από την μια η αθωότητα είναι ι πολύτιμη αρετή, είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουμε Άνθρωποι μεγαλώνοντας. Πιστεύω ότι είναι η μόνη ελπίδα για να τσακώσεις, όσο γίνεται, από τα μαλλιά το φευγαλέο αερικό που λέμε Ευτυχία. Από την άλλη, σε έχουμε ετοιμάσει για πολλές, πολλές πίκρες αγόρι μου. Διαψεύσεις και απογοητεύσεις θα χορέψουν στα μάτια σου, μικρές ιστορίες προδοσίας και μεγάλες απομυθοποιήσεις ανθρώπων που θα αποδειχτούν λίγοι. Το συζητάμε με τη μαμά σου συχνά και σκεφτόμαστε μήπως δεν έχουμε κάνει καλά, να στέλνουμε έτσι το πρόβατο ανάμεσα στους λύκους.
Αγόρι μου γλυκό, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να σου δείξω πως θα ήθελα να ήταν τα πράγματα. Να σου διδάξω το σωστό, όπως κουτσά στραβά το αντιλαμβάνομαι στο φτωχό μου το μυαλό. Ρόλος μου είναι να σε προετοιμάσω για τον κόσμο – πώς να σε ετοιμάσω για κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελα να είναι η ζωή σου;
Εκεί έξω υπάρχει λάμψη και μυρωδιές και χαμόγελα και βλέμματα γυναικών και ταξίδια και μουσικές και χοροί και γλέντια. Υπάρχουν αγκαλιές που σε περιμένουν να σπάσετε μαζί την κατάρα του απόλυτου πούστη, του Χρόνου. Αλλά καθώς θα προχωράς για να τα ζήσεις όλα αυτά, οι άλλοι θα είναι δίπλα σου και θα σε σπρώχνουν να σου φάνε την σειρά. Θα είναι δίπλα σου και θα σε κοροϊδεύουν, νομίζοντας ότι θα δείχνουν οι ίδιοι καλύτερα έτσι. Δεν ξέρεις πού θα φτάσει ο άλλος για να αποδείξει πως δεν είναι τζούφιος. Λίγα γίνονται εκεί έξω; Και πρέπει να σε μάθουμε να τα αντέχεις όλα, να ανοίγεσαι και να φυλάγεσαι ταυτόχρονα. Και να συνεχίζεις χωρίς να επηρεάζεσαι από την δική τους κούφια, μάταια ρηχότητα.
Ρηχότητα, αυτή είναι η απειλή. Κι αναρωτιέμαι: μπορεί να είναι ευτυχισμένος κάποιος χωρίς συνείδηση; Μπορεί να είναι ευτυχισμένος κάποιος χωρίς συναίσθημα; Μπορεί κάποιος να ευτυχίσει χωρίς να ρισκάρει να πληγωθεί, ξανά και ξανά και ξανά; Προδοσίες περιμένουν να συμβούν, απογοητεύσεις να χτυπήσουν κι εγώ δεν θα είμαι εκεί να πέσω στον δρόμο της σφαίρας για σένα – και δεν πρέπει και να είμαι εκεί, γιατί μόνο αν δοκιμάσεις το πέσιμο θα μάθεις να στέκεσαι μόνος στα πόδια σου.
Μου πιάνεται η ανάσα από την ομορφιά των μικρών παιδιών. Μου πιάνεται η καρδιά από την τόση πεταμένη γλύκα και λάμψη, από τις ανέφελες ελπίδες που πάνω τους έρχεται και αποπατεί η ενήλικη «πραγματικότητα», ο περίφημος νόμος της ζούγκλας. Είμαστε άνθρωποι ρε σεις, άνθρωποι, δεν ισχύει για μας ο νόμος της ζούγκλας, το ξεχάσατε; Αν είσαι πολιτισμένος, έχεις ξεφύγει από την σπηλιά του αυστραλοπίθηκου. Έχεις βάλει όρια, έχεις εκτιμήσει την τέχνη και την προσωπικότητα, έχεις γούστο και χόμπι, έχεις αγάπη για το περιττό που ομορφαίνεις τις μέρες σου Έχεις αρχές και συνείδηση, όχι ηθική, αυτά είναι σάχλες, αλλά απλή συνείδηση πως κι ο άλλος άνθρωπος, αυτός που σε σπρώχνει στην σκάλα του μετρό, έχει κι αυτός περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα.
Γιατί τα ξεχνάνε όλα αυτά; Γιατί τόσο εγωισμός; Είναι θλιβερό πόσο υπέροχο, τεράστιο δυναμικό σπαταλά η ανθρωπότητα καλουπώνοντας τα νιάτα της σε μια άσχημη φωτοτυπία των γηρατειών της.
Πρόβατο ή λύκος; Η ισορροπία του τρόμου για τον γονιό…
Από το blog ενός μπαμπά...
http://mpampakis.wordpress.com/2009/01/29/pos-megaloneis-fos-mou/
