Φόρουμ
Συγγραφέας: Παναγιώτης Τσιρίδης
Εκδοτικός Οίκος: ΠΑΤΑΚΗΣ
Eικονογράφηση: Κωστής Παπαδόπουλος
Ο Παύλος είναι ένα αγόρι γύρω στα 10 που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο κάποιες από τις περιπέτειες της καθημερινής ζωής του. Η αφηγηματική του δεινότητα άνετα θα εκφραζόταν και στο χαρτί, όπως μας λέει, αν δεν επενέβαιναν διαρκώς οι μεγάλοι για να διορθώσουν την ορθογραφία .«Μωρέ, περιπέτειες που θα είχα να πω…». Αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι.
Με ένα λόγο δροσερό και αυθόρμητο ο Παύλος εκφράζει φόβους, ανησυχίες, ελπίδες, βάσανα και χαρές και κυρίως την αδυναμία του να καταλάβει τους μεγάλους. Καταφέρνει θαυμάσια να μας παρασύρει να δούμε κι εμείς πόσο ισοπεδωμένοι και ισοπεδωτικοί μπορεί καμιά φορά να είναι οι ενήλικες. Η στιγμή είναι κρίσιμη στη ζωή του. Η οικογένεια αποκτά νέο μέλος κι εκείνος βρίσκεται με μια «μπέμπα» για αδερφή. Σα να μην έφτανε αυτό, η οικογένεια πρέπει να μετακομίσει σε ένα μεγαλύτερο σπίτι, πράγμα που συνεπάγεται αλλαγή σχολείου, αποχωρισμό από τους κολλητούς, αλλαγή γειτονιάς, να πρέπει να σταθείς σαν ούφο μπροστά σε τόσα παιδιά στην τάξη για να σε συστήσει η δασκάλα, να καθίσεις στο θρανίο δίπλα σε ένα, άκουσον άκουσον, κορίτσι, και άλλα τέτοια δεινά. Έτσι ο συγγραφέας έχει την ευκαιρία να θίξει τα βασικά θέματα που απασχολούν τα παιδιά αυτής της ηλικίας: τη φιλία, την ανάγκη της ένταξης στην ομάδα και την αποδοχή από τα άλλα παιδιά και τις σχέσεις με το άλλο φύλο, το νεογέννητο αδερφάκι και τους γονείς.
Εκπαιδευτικός, δάσκαλος μουσικής, που γνωρίζει άριστα να γίνεται εμψυχωτής, μάλλον, παρά δάσκαλος και να αναδεικνύει και να αξιοποιεί τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών, παρά να τη στραγγαλίζει με τις παραδοσιακές μεθόδους της καθέδρας διδασκαλίας, ο συγγραφέας αξιοποιεί αυτή την εμπειρία και δείχνει πολύ όμορφα πόσο πλούσιο και εύφορο είναι το έδαφος της παιδικής ψυχής και πώς γονείς και δάσκαλοι καταφέρνουν, άθελά τους, να πνίξουν αυτή τη διάθεση για μάθηση και δημιουργία μέσα στο άγχος της συσσώρευσης γνώσεων και των εξετάσεων. Το ζήτημα της ένταξης των αλλοδαπών παιδιών στην τάξη περνάει επίσης μέσα από τη σχέση του ήρωα με τον επίσης νεοφερμένο στην τάξη Αλμπέρτο. Άριστα συλλαμβάνει ακόμη ο συγγραφέας την ψυχολογία των αγοριών που μεταβαίνουν από την παιδική στην εφηβική ηλικία, που παίζουν ακόμη με δράκους και ιππότες αλλά αρχίζουν και τα πρώτα χτυποκάρδια. Με λεπτές παρατηρήσεις θίγεται και το ζήτημα της έπαρσης και του μικροαστισμού των νεόπλουτων.
Στην παράδοση του Μικρού Νικολά και του Ηλία Μακρή (του αντίστοιχου ήρωα της Μαρίας Αγγελίδου), ο Παναγιώτης Τσιρίδης κατορθώνει να μας δώσει ένα απολαυστικό αφήγημα που καλό είναι να το διαβάσουν και οι γονείς και οι δάσκαλοι μια και ο Παύλος έχει πολλά να τους πει, με αγάπη, χιούμορ και καλή διάθεση.
Η ιστορία κοσμείται από τις ασπρόμαυρες ζωγραφιές του Κωστή Παπαδόπουλου, καθιστώντας το βιβλίο ακόμη πιο ελκυστικό στα παιδιά που μεταβαίνουν από το παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο στο εφηβικό βιβλίο.
Ο Παναγιώτης Τσιρίδης γεννήθηκε στην Κύπρο και από το 1974 ζει στην Ελλάδα. Είναι μουσικοπαιδαγωγός και έχει εργαστεί αρκετά χρόνια στην πρωτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση, ενώ σήμερα εργάζεται για την Εκπαιδευτική Τηλεόραση και συνεχίζει τις σπουδές του στην Ψυχολογία. Συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε θέματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και διαθεματικής προσέγγισης της γνώσης. Εργάζεται ως εμψυχωτής σε εκδηλώσεις και προγράμματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Ελληνικού Παιδικού Μουσείου και αλλού. Έχει εκδώσει δυο βιβλία για τη μουσική και την εκπαίδευση. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας.
Διαβάστε τις πρώτες σελίδες
Πηγή: www.diavasame.gr
Εκδοτικός Οίκος: ΠΑΤΑΚΗΣ
Eικονογράφηση: Κωστής Παπαδόπουλος
Ο Παύλος είναι ένα αγόρι γύρω στα 10 που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο κάποιες από τις περιπέτειες της καθημερινής ζωής του. Η αφηγηματική του δεινότητα άνετα θα εκφραζόταν και στο χαρτί, όπως μας λέει, αν δεν επενέβαιναν διαρκώς οι μεγάλοι για να διορθώσουν την ορθογραφία .«Μωρέ, περιπέτειες που θα είχα να πω…». Αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι.
Με ένα λόγο δροσερό και αυθόρμητο ο Παύλος εκφράζει φόβους, ανησυχίες, ελπίδες, βάσανα και χαρές και κυρίως την αδυναμία του να καταλάβει τους μεγάλους. Καταφέρνει θαυμάσια να μας παρασύρει να δούμε κι εμείς πόσο ισοπεδωμένοι και ισοπεδωτικοί μπορεί καμιά φορά να είναι οι ενήλικες. Η στιγμή είναι κρίσιμη στη ζωή του. Η οικογένεια αποκτά νέο μέλος κι εκείνος βρίσκεται με μια «μπέμπα» για αδερφή. Σα να μην έφτανε αυτό, η οικογένεια πρέπει να μετακομίσει σε ένα μεγαλύτερο σπίτι, πράγμα που συνεπάγεται αλλαγή σχολείου, αποχωρισμό από τους κολλητούς, αλλαγή γειτονιάς, να πρέπει να σταθείς σαν ούφο μπροστά σε τόσα παιδιά στην τάξη για να σε συστήσει η δασκάλα, να καθίσεις στο θρανίο δίπλα σε ένα, άκουσον άκουσον, κορίτσι, και άλλα τέτοια δεινά. Έτσι ο συγγραφέας έχει την ευκαιρία να θίξει τα βασικά θέματα που απασχολούν τα παιδιά αυτής της ηλικίας: τη φιλία, την ανάγκη της ένταξης στην ομάδα και την αποδοχή από τα άλλα παιδιά και τις σχέσεις με το άλλο φύλο, το νεογέννητο αδερφάκι και τους γονείς.
Εκπαιδευτικός, δάσκαλος μουσικής, που γνωρίζει άριστα να γίνεται εμψυχωτής, μάλλον, παρά δάσκαλος και να αναδεικνύει και να αξιοποιεί τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών, παρά να τη στραγγαλίζει με τις παραδοσιακές μεθόδους της καθέδρας διδασκαλίας, ο συγγραφέας αξιοποιεί αυτή την εμπειρία και δείχνει πολύ όμορφα πόσο πλούσιο και εύφορο είναι το έδαφος της παιδικής ψυχής και πώς γονείς και δάσκαλοι καταφέρνουν, άθελά τους, να πνίξουν αυτή τη διάθεση για μάθηση και δημιουργία μέσα στο άγχος της συσσώρευσης γνώσεων και των εξετάσεων. Το ζήτημα της ένταξης των αλλοδαπών παιδιών στην τάξη περνάει επίσης μέσα από τη σχέση του ήρωα με τον επίσης νεοφερμένο στην τάξη Αλμπέρτο. Άριστα συλλαμβάνει ακόμη ο συγγραφέας την ψυχολογία των αγοριών που μεταβαίνουν από την παιδική στην εφηβική ηλικία, που παίζουν ακόμη με δράκους και ιππότες αλλά αρχίζουν και τα πρώτα χτυποκάρδια. Με λεπτές παρατηρήσεις θίγεται και το ζήτημα της έπαρσης και του μικροαστισμού των νεόπλουτων.
Στην παράδοση του Μικρού Νικολά και του Ηλία Μακρή (του αντίστοιχου ήρωα της Μαρίας Αγγελίδου), ο Παναγιώτης Τσιρίδης κατορθώνει να μας δώσει ένα απολαυστικό αφήγημα που καλό είναι να το διαβάσουν και οι γονείς και οι δάσκαλοι μια και ο Παύλος έχει πολλά να τους πει, με αγάπη, χιούμορ και καλή διάθεση.
Η ιστορία κοσμείται από τις ασπρόμαυρες ζωγραφιές του Κωστή Παπαδόπουλου, καθιστώντας το βιβλίο ακόμη πιο ελκυστικό στα παιδιά που μεταβαίνουν από το παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο στο εφηβικό βιβλίο.
Ο Παναγιώτης Τσιρίδης γεννήθηκε στην Κύπρο και από το 1974 ζει στην Ελλάδα. Είναι μουσικοπαιδαγωγός και έχει εργαστεί αρκετά χρόνια στην πρωτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση, ενώ σήμερα εργάζεται για την Εκπαιδευτική Τηλεόραση και συνεχίζει τις σπουδές του στην Ψυχολογία. Συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε θέματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και διαθεματικής προσέγγισης της γνώσης. Εργάζεται ως εμψυχωτής σε εκδηλώσεις και προγράμματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Ελληνικού Παιδικού Μουσείου και αλλού. Έχει εκδώσει δυο βιβλία για τη μουσική και την εκπαίδευση. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας.
Διαβάστε τις πρώτες σελίδες
Πηγή: www.diavasame.gr
